Grzybica – jakie występują rodzaje grzybicy? Ze względu na stopień penetracji zakażenia grzybicze dzieli się na. grzybice powierzchowne, grzybice układowe. Grzybice powierzchowne to najczęściej: grzybica paznokci, grzybica skóry, grzybica stóp, grzybica pochwy, grzybica penisa, grzybica odbytu, grzybica głowy. grzybica jamy ustnej Grzybica skóry u psa. Grzybica skóry daje łatwo zauważalne, ale niespecyficzne zmiany na skórze psa, dlatego nierzadko bywa nierozpoznana lub nieprawidłowo leczona. Do najczęstszych dermatofitów, wywołujących zmiany skóry u psów należą grzyby nitkowate i drożdżaki. U dzieci najczęściej diagnozowana jest grzybica owłosionej skóry głowy oraz grzybica stóp, która rozwija się zwłaszcza u nastolatków. Co ciekawe, grzybica skóry dłoni i grzybica paznokci występuje bardzo rzadko u dzieci, co ma związek przede wszystkim z lepszym ukrwieniem skóry w porównaniu do dorosłych. Grzybica dłoni – objawy Grzybicze zapalenie gardła i migdałków jest najczęściej spowodowane obecnością drożdżaków (Candida albicans), rzadziej innymi gatunkami grzybów. Jest to dolegliwość laryngologiczna, która dotyczy osób ze zmniejszoną odpornością, leczonych preparatami immunosupresyjnymi oraz u osób z chorobą nowotworową. Grzybicy towarzyszy ból gardła oraz zaczerwienienie. Pomimo swojej nazwy grzybica w rzeczywistości nie jest robakiem ani pasożytem; to jest grzyb. Grzyb ten uwalnia zarodniki, które następnie znajdują swoje miejsce w ziemi lub na skórze ludzi i zwierząt. Strona używa plików cookies, dzięki nim wiemy co Twój kot ma w kuwecie. Więcej informacji znajdziesz tutaj. LztZD. Koty, tak samo, jak ludzie, cierpią na różne skórne przypadłości. Ale łupież u kota? Tak, ten problem dotyczy także mruczków. Choć przyczyny jego pojawienia się mogą być bardzo prozaiczne, to nigdy nie należy go ignorować, bo czasem może być oznaką poważnych schorzeń. Koci łupież może też nasilać reakcje alergiczne u człowieka, dlatego dobrze wiedzieć jak mu zapobiegać i radzić sobie, gdy już się pojawi. Dowiedz się, jakie są przyczyny kociego łupieżu i sposoby jego leczenia oraz kiedy należy zwrócić się o pomoc do specjalisty. Łupież u kota – możliwe przyczyny Łupież to nic innego jak złuszczanie się naskórka. To całkowicie naturalny proces regeneracji skóry. Martwić się powinniśmy dopiero wtedy, gdy skala łuszczenia staje się zbyt intensywna. Można wyróżnić kilka najbardziej prawdopodobnych przyczyn występowania łupieżu u kotów. ZIMA Łupież u kota przybiera na sile podczas okresu grzewczego. Ciepłe kaloryfery zmniejszają wilgotność powietrza, a to z kolei ma wpływ na stan skóry. Również naszej. Rozwiązaniem może być przeciwdziałanie suchemu powietrzu, a więc na przykład zakup nawilżacza, lub po prostu umieszczenie mokrego ręcznika na kaloryferze. SŁOŃCE Wpływ na jakość kociej skóry ma także zbytnie nasłonecznienie. Kot, który zażywa zbyt wielu „kąpieli słonecznych” także naraża się na „wysuszenie”. W sklepach zoologicznych znajdziemy wiele specjalistycznych preparatów (szampony, odżywki, spraye), które nawilżają kocie futerka i pomagają utrzymać kota w zdrowiu przy upałach. Kremy z filtrem są za to obowiązkowe dla kotów pozbawionych sierści. NIEODPOWIEDNIE KOSMETYKI Nie powinniśmy w kociej pielęgnacji używać kosmetyków złej jakości ani takich, które nie są przeznaczone specjalnie dla nich, tylko na przykład dla człowieka albo psa. To zwiększa ryzyko przesuszania się skóry naszego pupila, ponieważ źle dobrane preparaty wpływają niekorzystnie na jej pH. ODWODNIENIE Odwodnienie powoduje wysuszenie skóry. Może być spowodowane szeregiem dolegliwości, na przykład biegunką lub wymiotami – te z kolei mogą mieć swoje źródło w poważniejszych schorzeniach. Oprócz zapewnienia kotu miski z czystą wodą, by stale mógł się nawadniać, powinniśmy zidentyfikować źródło wymiotów oraz biegunki, jak najszybciej konsultując się z weterynarzem. ALERGIA Łupież u kota czasem pojawia się wskutek alergii na niektóre środki czystości, których używamy w domu. Może się też okazać, że kot źle reaguje na odświeżacze powietrza, zapachowe żwirki do kuwety czy proszek, którego używamy do prania naszych ubrań. Jeśli podejrzewasz, że kot drapie się i nadmiernie wylizuje po kontakcie z którymś z tych specyfików, nie zwlekaj i wyrzuć produkt do kosza. A może to wina diety? ZŁA DIETA Czasami okazuje się, że nasz kot jest uczulony na któryś ze składników karmy. Alergie pokarmowe często powoduje np. mięso z kurczaka. Koty miewają też trudność z tolerancją białka zbożowego. Sprawdź skład karmy, którą podajesz swojemu kotu. Obecnie nie ma problemu z tym, aby znaleźć na rynku pokarmy bez dodatku najczęściej uczulających składników. To, czym karmimy naszego kota, ma ogromny wpływ na jego stan zdrowia. Łupież może być spowodowany nieodpowiednio dobraną dietą. Należy upewnić się, czy kot otrzymuje w pożywieniu właściwą ilość kwasów omega 3. To one są odpowiedzialne za dobry stan skóry i sierści. Można go uzupełniać, podając kotom olej z łososia. Warto poruszyć tę kwestię z weterynarzem, który być może zaleci naszemu pupilowi jakąś suplementację. OTYŁOŚĆ Gdy nasz kociak ma problemy z nadwagą, codzienna toaleta może sprawiać mu odrobinę więcej trudności. Koty bardzo dbają o swoje futerko – to w końcu ich skarb! Jednak gdy mają za duży brzuszek, siłą rzeczy nie są w stanie wszędzie dosięgnąć. Łupież u kota najczęściej kumuluje się wzdłuż grzbietu i u nasady ogona. To miejsca trudno dostępne dla „puszystych” osobników. W przypadku otyłości konieczne będzie wprowadzenie diety, która umożliwi kotu powrót do odpowiedniej wagi. Do tego czasu powinniśmy pomagać mu w codziennej toalecie sierści, wyczesując ją. PASOŻYTY Pchły, wszy, wszoły, roztocza, nużeńce, świerzbowce, pasożytnicze grzyby – te wszystkie pasożyty także mogą powodować łupież u kota, ponieważ niszczą koci naskórek. Pogorszenie się stanu skóry potęguje drapanie się. Przed tymi trzema pierwszymi insektami łatwo możemy zabezpieczyć mruczka poprzez stosowanie specjalnych preparatów przeciw pasożytniczych oraz dzięki dbaniu o higienę kociego otoczenia. W przypadku reszty „szemranego towarzystwa” niezbędne będą leki, które przepisze lekarz weterynarii. STRES Kot reaguje stresem na wszelkie zmiany. Nawet te drobne, jak na przykład przemeblowanie. Jego układ nerwowy jest bardzo delikatny. Jeśli przyczynę łupieżu ulokujemy w kocim stresie, leczenie wymagać będzie przede wszystkim usunięcia stresogennego czynnika. Jeśli to niemożliwe, pomocne będą kocie feromony lub tryptofan. Przy nasilonych problemach niezbędna może okazać się konsultacja z kocim behawiorystą. Profilaktyka Zamiast leczyć, lepiej zapobiegać. Pomagajmy naszemu pupilowi w pielęgnacji futerka na co dzień. Czesanie może stać się jego ulubioną pieszczotą! Czynność ta usuwa martwy naskórek oraz pobudza naczynia krwionośne, co ma bezpośredni wpływ na stan skóry. Pielęgnując sierść zwierzęcia, nie tylko zapobiegamy łupieżowi – zmniejszamy również ryzyko wystąpienia innych, poważniejszych dolegliwości skórnych. Czego nie robić, gdy pojawi się łupież u kota Leczenie kota na własną rękę jest ryzykowne, przede wszystkim dlatego, że może nie uwzględniać prawdziwych przyczyn pojawienia się problemu. Nie należy zatem unikać porad specjalisty ani przeprowadzenia regularnych kontroli stanu zdrowia naszego pupila. W przypadku kociego łupieżu zdecydowanie nie powinniśmy stosować preparatów, kosmetyków, leków oraz suplementów przeznaczonych dla człowieka lub dla innych zwierząt! Te mogą bowiem zaszkodzić mruczkowi. Czasami czynniki powodujące łupież u kota są prozaiczne. Wystarczy częściej szczotkować jego sierść lub zadbać o odpowiedni poziom nawilżenia powietrza w naszym domu. Z drugiej strony bywa, że powody są poważniejsze. Jak widać łupież u kota może mieć bardzo wiele przyczyn, które może być trudno trafnie zdiagnozować. Dlatego nie warto zgadywać na własną rękę – lepiej zasięgnąć porady specjalisty, który pomoże wykluczyć ewentualne przyczyny zdrowotne. Gdy zauważysz u swojego kota łupież – zabierz go do weterynarza. Nawet jeśli okaże się, że nic mu nie dolega, to drobny „przegląd” nie zaszkodzi, a ty unikniesz w ten sposób przeoczenia czegoś istotnego. Pamiętaj, że większość kocich schorzeń dość trudno rozpoznać w ich początkowej fazie. A im wcześniej uda postawić poprawną diagnozę, tym większe szanse na przywrócenie naszego ulubieńca do pełni zdrowia!Podziel się tym artykułem:Nikoletta ParchimowiczMiłośniczka kotów, catsitterka, behawiorystka. Piszę o kotach od wielu lat. O ich naturze uczę się natomiast, odkąd pamiętam. Czuję z kotowatymi niesamowitą więź i porozumienie. Córka (17 lat) zaraziła się grzybicą od naszego kota. Co robić? Trzeba skontaktować się z dermatologiem. By potwierdzić diagnozę, zleci on badanie mikologiczne oraz badanie skóry lampą Wooda (pod wpływem wytwarzanego przez nią promieniowania UV zakażone miejsca świecą na zielonkawo). Potem przepisze maści przeciwgrzybicze (na receptę) do stosowania na zakażoną skórę przez 6–8 tygodni. Dodatkowo zaleci miesięczną kurację lekami doustnymi (na receptę). Leczenie należy kontynuować nawet po ustąpieniu objawów. Trzeba też pamiętać, by wybrać się do weterynarza i wyleczyć kota. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Najlepsze Promocje i Wyprzedaże REKLAMA Zakażenia grzybicze należą do częstych infekcyjnych chorób skóry spotykanych u dzieci. Najczęściej występują grzybice owłosionej skóry głowy, które należą do chorób wysoce zakaźnych. Chorują na nią zwykle dzieci przed okresem dojrzewania, pomiędzy 2. a 10. rokiem życia, u chłopców choroba ta jest rozpoznawana nieco częściej niż u dziewczynek. Co to jest i jakie są przyczyny? Zakażenia grzybicze należą do częstych infekcyjnych chorób skóry spotykanych u dzieci, a ze względu na łatwość rozprzestrzeniania się stanowią istotny problem medyczny. Do grzybów powodujących grzybice skóry zaliczamy tzw. dermatofity, czyli grzyby atakujące powierzchniowe warstwy naskórka, paznokcie oraz włosy, a także grzyby drożdżopodobne (usadowione w fałdach skórnych i na błonach śluzowych) oraz pleśniowe (powodujące raczej grzybice narządów wewnętrznych). Infekcje grzybicze u dzieci, podobnie jak u osób dorosłych, najczęściej są wywołane przez dermatofity, które ze względu na miejsce bytowania możemy podzielić na geofilne (wywodzące się z ziemi), zoofilne (pochodzenia zwierzęcego) oraz antropofilne (pochodzenia ludzkiego). W zależności od okolicy ciała objętej zakażeniem można wyróżnić grzybice owłosionej skóry głowy, skóry gładkiej, stóp, paznokci, a także brody czy pachwin. Jak często występują i jak się objawiają zakażenia grzybicze u dzieci? Najczęściej w wieku dziecięcym widuje się grzybice owłosionej skóry głowy, które należą do chorób wysoce zakaźnych. Chorują na nią zwykle dzieci przed okresem dojrzewania, pomiędzy 2. a 10. rokiem życia, u chłopców choroba ta jest rozpoznawana nieco częściej niż u dziewczynek. Ryc. Grzybica owłosionej skóry głowy i skóry gładkiej. Widoczne rozległe ogniska rumieniowo-złuszczające. Zakażenie grzybicze w tej lokalizacji może przybierać różny obraz, w zależności od rodzaju dermatofitu powodującego infekcję. Najczęściej w obrębie skóry owłosionej głowy stwierdza się okrągłe lub owalne ogniska chorobowe z wyraźnym zaczerwienieniem i łuskami na powierzchni, niekiedy można zaobserwować obszary przerzedzenia włosów, nawet z miejscowym wyłysieniem. W przypadku grzybic odzwierzęcych stan zapalny jest znacznie większy i może dochodzić do tworzenia się ropnych guzów. W większości przypadków widuje się tzw. grzybicę drobnozarodnikową, która najczęściej przenosi się przez bezpośredni kontakt z chorym, ale możliwe jest zakażenie od zwierząt domowych, najczęściej kotów i psów. Inna bardzo zakaźna forma grzybicy owłosionej skóry głowy to grzybica strzygąca – do jej zakażenia może dochodzić przez styczność z zainfekowanymi przedmiotami, np. grzebieniami. W przypadku infekcji grzybami dermatofitowymi skóry gładkiej obserwuje się dobrze odgraniczone zmiany skórne z nasilonym stanem zapalnym na obwodzie na obszarach skóry odsłoniętej. Może wystąpić świąd. Choroba ta jest spowodowana bezpośrednim kontaktem z osobami zakażonymi oraz zwierzętami zarówno domowymi, hodowlanymi, jak i dzikimi. Grzybicę pachwin czy dłoni u dzieci widuje się rzadko, natomiast w późnym dzieciństwie może wystąpić grzybica stóp, szczególnie u młodych sportowców noszących nieprzewiewne obuwie. Grzybica paznokci stanowi najczęstszą formę kliniczną zakażeń grzybiczych widywanych u osób dorosłych, natomiast u dzieci należy do rzadkości. Jest to związane z szybszym wzrostem paznokcia i lepszym ukrwieniem palców stóp u dzieci w porównaniu z osobami dorosłymi. Jak lekarz ustala diagnozę i jakie są sposoby leczenia zakażeń grzybiczych u dzieci? Zakażenia dermatofitowe Rozpoznanie infekcji dermatofitowej powinno zostać ustalone w oparciu o szczegółowo zebrany wywiad lekarski oraz badania pomocnicze, jak np. badanie zeskrobin z powierzchni skóry (przy użyciu mikroskopu oraz badania hodowlane) czy badanie przy użyciu specjalnej lampy (lampa Wooda). Leczenie zakażeń dermatofitowych nierzadko jest długotrwałe i wymaga stałej kontroli dermatologicznej oraz ścisłej współpracy lekarza z rodzicem i dzieckiem. W przypadku grzybicy owłosionej skóry głowy zwykle konieczne jest leczenie ogólne, przy użyciu tabletek doustnych, nawet przez 4–8 tygodni. Leczenie zewnętrzne przy użyciu szamponów ma jedynie charakter wspomagający. Zaleca się ponadto usunięcie włosów z zajętych chorobowo ognisk, co skraca czas konieczny do wyleczenia. Grzybicę skóry gładkiej z kolei można skutecznie leczyć miejscowymi środkami przeciwgrzybiczymi przez 7–10 dni, nawet do 2 tygodni po ustąpieniu zmian skórnych. Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi (kandydozy) dotyczą zwykle błon śluzowych, szczególnie jamy ustnej, gdzie mogą powodować powszechne zmiany zwane pleśniawkami. W większości zmiany te występują u noworodków, u których w trakcie porodu doszło do zakażenia grzybami drożdżopodobnymi występującymi w obrębie dróg rodnych matki. Pleśniawki charakteryzują się białawymi nalotami przypominającymi ścięte mleko i pojawiają się zwykle w 8.–9. dobie życia. Częstą formą zakażenia grzybami drożdżakowymi są również zajady, czyli zapalenie kącików ust, przebiegające z zaczerwienieniem, nadżerkami oraz bolesnymi pęknięciami. Zajady pojawiają się częściej u dzieci, które ślinią się w czasie snu, oblizują wargi, a także u tych, które cierpią z powodu niedoborów pokarmowych (brak żelaza, witaminy B12) czy chorują na atopowe zapalenie skóry. W większości przypadków wystarczające jest zastosowanie miejscowych środków przeciwgrzybiczych. Łupież pstry Inny chorobotwórczy grzyb drożdżopodobny powoduje powierzchowne zakażenie grzybicze zwane łupieżem pstrym. Jest to choroba przenoszona bezpośrednio od innej osoby lub pośrednio przez pościel i bieliznę, charakteryzuje się różowobrunatnymi plamami o lekko złuszczającej się powierzchni, które odbarwiają się pod wpływem opalania. Grzyb ten bytuje w obrębie owłosionej skóry głowy, a zmiany skórne zlokalizowane są głównie w górnej części klatki piersiowej. W terapii skuteczne są zwykle preparaty miejscowe (aplikowane na skórę owłosioną głowy i zmiany chorobowe), w przypadkach opornych i rozległych dermatolog przepisuje leczenie ogólne. Co robić w razie wystąpienia objawów? W przypadku pojawienia się objawów mogących świadczyć o zakażeniu grzybiczym, czy to w obrębie skóry głowy owłosionej czy skóry gładkiej, należy zgłosić się z dzieckiem do lekarza dermatologa w celu potwierdzenia diagnozy i przeprowadzenia niezbędnych badań. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie dziecka? Zakażenia grzybicze, w zależności od rodzaju czynnika sprawczego, lokalizacji i rozległości infekcji wymagają terapii z użyciem leków przeciwgrzybiczych. Leczenie to, pomimo że może być długotrwałe i uciążliwe dla pacjenta, prowadzi do ustąpienia zmian skórnych, czyli całkowitego wyleczenia. Co postępować z dzieckiem po zakończeniu leczenia? W związku z tym, że grzybice owłosionej skóry głowy wykazują dużą zakaźność i łatwo się rozprzestrzeniają (możliwość epidemii w szkołach czy przedszkolach), zaleca się postępowanie profilaktyczne. W przypadku grzybic pochodzenia ludzkiego wskazane jest pozostawienie dziecka w domu, przynajmniej przez tydzień. Jeśli natomiast grzybica jest spowodowana grzybem odzwierzęcym, po wprowadzeniu odpowiedniego leczenia dziecko może uczęszczać do przedszkola czy szkoły. Po leczeniu doustnym, które może obciążać przewód pokarmowy, a w szczególności wątrobę (zwłaszcza, gdy leczenie było długie i współistnieją dodatkowe choroby) warto jest wykonać badania laboratoryjne z krwi dziecka (morfologię, próby wątrobowe). W przypadku grzybicy skóry gładkiej, po zakończonym leczeniu należy prawidłowo nawilżać i pielęgnować skórę dziecka. Co robić, aby uniknąć zachorowania dziecka? Tak jak wspomniano wcześniej, zakażenia grzybicze mogą być wynikiem przeniesienia infekcji z chorego zwierzęcia (kot, pies, zwierzęta gospodarcze). Zatem w przypadku wystąpienia zmian skórnych u zwierząt, z którymi dziecko może mieć kontakt, wskazane jest izolowanie pupila do momentu wykluczenia infekcji grzybiczych, a w razie jej potwierdzenia, niezbędne jest niezwłoczne leczenie weterynaryjne. Działanie zapobiegające przed rozwojem zakażeń grzybiczych ma prawidłowa higiena i pielęgnacja skóry dziecka.

grzybica u kota zdjecia